سچ وڏي شيءِ آ...
عبدالله مورائي
پنهنجي پاڻ کي تيز پوندڙ برف کان بچائيندي اچي اسانجي رڌڻي
جي دريءَ کان بيٺو، جتي آءٌ ماني پچائي رهيو هوس. چيائين؛ ”ڀيا ميري لئي ڀي دو روٽي
بناهي لو. ادهر ڪونسي امي ديک رهي هي.“
مون مشڪندي چيومانس؛ ”ٺيڪ هي آجائو.“
