هتي جو ريلوي نـظام
الطاف شيخ
ٿائلنڊ ڪڏهن به برطانيا يا ڪنهن ٻئي
يورپي ملڪ جي ڪالوني ٿي نه رهيو. هنن ڪنهن به ڌارئين کي لفٽ ڪرائي پنهنجو پاڻ کي
انهن جو غلام نه بڻايو. پر جپانين وانگر ٿائي ماڻهن به ڌارين جي سٺن ڪمن ۽ ڳالهين
جو ضرور آڌر ڀاءُ ڪيو. ريلَ جو نظام پڻ انهن مان هڪ آهي. اڄ جي بادشاهه جي ڏاڏي
چولا لانگڪارن راما پنجين کي انگريزن جو تعليمي
نظام، تار ۽ ٽپال کاتو، روينيو ۽ ريلَ جو نظام پسند آيو ۽ يڪدم ٿائلنڊ ۾ اهي سڀ ڪم
جاري ڪرايائين. اڄ سڄو ٿائلنڊ ريل رستي مليل آهي. بئنڪاڪ کان ڏکڻ ڏي ويندڙ ريل گاڏي
ملائيشيا تائين هليو وڃي ٿي. ۽ سندس ساکَ ملائيشيا ۽ سنگاپور جي ريلَ کان به بهتر
آهي.
ٿائلنڊ جي ريل گاڏي روزانو هڪ بجي
منجھند جو ملائيشيا جي ريلوي اسٽيشن بٽرورٿ (پينانگ) کان هلي ٿي. ملائيشيا ٿائلنڊ
جي بارڊر واري ريلوي اسٽيشن (پڊانگ بسار) تي پاسپورٽ ۽ ويزا جي چيڪنگ ٿئي ٿي. ان
بعد ٿائلنڊ ملڪ شروع ٿئي ٿو ۽ ٿائلنڊ جي پهرين ريلوي اسٽيشن هاتيائي (Hatyai) اچي ٿي.
هاتيائي ڪوٽڙي وانگر جنڪشن آهي ان بعد اها ٽرين بئنڪاڪ تائين وڃي ٿي. جتان ساڳي يا
ٻي ٽرين ۾ اڃا به مٿي چئانگ مائي ۽ چئانگ رائي شهرن تائين وڃي سگهجي ٿو.
چئانگ مائي ۽ چئانگ رائي شهر بلڪل
اتر ٿائلنڊ ۾ لائوس ۽ ويٽنام جي ويجھو آهن. اهي شهر بئنڪاڪ کان اٺ سؤ کن ڪلوميٽر پري
آهن ۽ هاتيائيءَ کان پوڻا ٻه هزار ڪلوميٽر اهڙي طرح سنگاپور کان چئانگ رائي تائين
پورا ٽي هزار ڪلوميٽر فاصلو آهي.
ملائيشيا توڙي ٿائلنڊ جي ريل، رستي
تي ڪيترين ئي تواريخي شهرن، ڪاٺاڻن گهرن
وارن ڳوٺن، بندرگاهن، درياهن، جبلن، جھنگلن ۽ ور وڪڙن مان لنگهي ٿي. مختلف هنڌن جا
نظارا خاص ڪري هتي جي جھڙالو موسم ۾، ڏسڻ وٽان ٿين ٿا. تازو هينئر جڏهن ٿائلنڊ جو
پرائيم منسٽر بئنڪاڪ کان چئانگ مائي وڃي رهيو هو ته هن هوائي جهاز ذريعي سفر ڪرڻ
کان انڪار ڪندي اهو ئي سبب ڏنو، ”ڀلي ٿورو دير سان پهچان پر قدرتي نظارا ڏسڻ خاطر
آئون ريل گاڏيءَ ۾ سفر ڪندس.“
ان ۾ ڪو شڪ ناهي ته ريل جي سفر جي ڳالهه
ئي ٻي آهي جنهن سان ٻي ڪا سواري مقابلو نٿي ڪري سگهي. ريل جي سفر ۾ هوائي جهاز يا
موٽر لاري وانگر ماڻهو قيد ٿي هڪ هنڌ ويهي ويهي سڪي نٿو. نه حادثي جو گهڻو الڪو
رهي ٿو. ساڳي وقت موسم جي ڦير ڦار ڪري انهن لوڏن جو عذاب پڻ نٿو رهي جيڪو پاڻي واري جهاز ۾ عام آهي. ويتر جي ريلَ
جو نظام سٺو آهي، يعني وقت جي پابندي، امن امان، آرام ده سيٽون، صفائي سٺائي ۽ گهٽ
ڀاڙو ته پوءِ ٻيو ڇا کپي. پنهنجو يا پرايو ملڪ پسڻ لاءِ دري واري سيٽَ تي ويهي سفر
ڪرڻ هڪ سڦل ڳالهه آهي. بس رڳو واندڪائي هُجي ـــ سا اسان ايشيا جي ماڻهن وٽ آهي ئي
آهي.
اي جرني ٽو ٿائيلينڊ ڪتاب تان کنيل
No comments:
Post a Comment