ڦڪيون تڏهن فرق ڪن....
الطاف شيخ
ڪوالالمپور جي روڊن تي چڪر هڻندي، اسان کي منجهند ٿي وئي. پنهنجي ميزبان عليءَ کي چيم ته؛ يار ڪنهن به صورت ۾ شاهه عالم هل ته ڊاڪٽر شفي نظاماڻيءَ سان پنجين کان اڳ، سندس يونيورسٽيءَ ۾ هلي ملون ۽ اتان ئي موڪلايونس. ڇو جو اسان جو يار شفي بيحد پرخلوص انسان آهي ۽ پُرتڪلف پڻ. هن لاءِ ڪنهن مهمان جو گهر ۾ پنجن منٽن لاءِ اچڻ معنيٰ ماني ضرور کائڻي آهي. مون نٿي چاهيو ته کيس مانيءَ جي تڪليف ڏجي. ان ڪري سندس آفيس ۾ شام جو پهچڻ معنيٰ مانيءَ جو کٽراڳ نه ٿي سگهندو، فقط چانهه يا وڌ ۾ وڌ ڪو ڪوئيح. ڪوئيح؛ ملئي لفظ آهي ڪيڪ، پيسٽري، سمبوسي يا ڪنهن ٻئيSnack لاءِ. پر اهو آهي ته ڊاڪٽر صاحب زوريءَ سڄي يونيورسٽي گهمائڻ بنا نه ڇڏيندو. چاهي کيس اسان کڻي ڪيترو ئي چئون ته اسان جي ڏٺل آهي، پر هو پنهنجي ڪامينٽري ۽ Comments سان ضرور گهمائيندو. پنهنجن پروفيسر دوستن ۽ ان وقت موجود اهم شاگردن سان هو فرض سمجهي ملائيندو. ان ڪري سندس گهر وڃڻ تي وقت بچي ويندو، بشرطيڪ هو اسان کي ماني نه کارائڻ تي راضي ٿي وڃي. منهنجو ڀاڻيجو ڊاڪٽر مشتاق، جپان کان ڪوالالمپور ايندو آهي ته هر دفعي ڊاڪٽر شفيءَ وٽ ضرور ايندو آهي. ان پهرئين دفعي ئي، پهچڻ سان چيس ته؛ ”آئون ملائيشيا اچان ٿو ته جيئن ڪنهن ريسٽورنٽ تان ملئي کاڌو کائي سگهان ۽ نه ساڳيو سنڌي ٻوڙ ۽ ڀت کائڻ لاءِ.“ مون به اهو ئي سوچيو ته؛ ائين چئي ڊاڪٽر شفيءَ کي مانيءَ جي دعوت کان جهليندس. پر اسان جيئن ئي شاهه عالم جي حدن ۾ گهڙياسين ۽ ڊاڪٽر شفي کي فون ڪيوسين ته ڊاڪٽر صاحب، شاهه عالم جي وڏي ۽ مشهور مسجد سلطان صلاح الدين عبدالعزيز جي مين گيٽ وٽ ترسڻ لاءِ چيو. اھا مسجد، ”بلو مسجد“ به سڏجي ٿي. مون چيو ته؛ الله اسان جي ٻڌي ورتي آهي ۽ ڊاڪٽر صاحب اسان جي ڳالهه مڃي ورتي جو اسان جي چوڻ تي ته شهر جا ڪجهه ڪم آهن، ان ڪري گهڻو وقت نه ترسنداسين، رڳو تنهنجو ديدار ڪري ورنداسين، ڊاڪٽر اسان کي مسجد ۾ ئي ملي موڪلائڻ چاهي ٿو.
عليءَ چيو ته؛ ”جيسين ڊاڪٽر شفي اچي، تيسين هلي مسجد گهمي اچون.“
”نه. ڄاڻ ته ڊاڪٽر صاحب پهتو،“ مون عليءَ کي چيو؛ ”۽ هو مسجد ڏيکاري ته سٺو! نه ته پوءِ ڪجهه گهمائڻ جي چڪر ۾ يونيورسٽي هلي گهمائيندو.“
عليءَ کلندي چيو؛ ”ڇا واقعي؟“
”بلڪل،“ مون عليءَ کي چيو؛ ”ڪراچي ڇڏڻ کان اڳ، ڊاڪٽر صاحب جو ضد هو ته هن ڀيري ڪوالالمپور ۾ ٻئي ڪنهن وٽ رهڻ بدران، وٽس رهان ۽ ايتريقدر جو هن، ٻئي ڏينهن مون لاءِ موڪل ڪري، مون کي شاهه عالم ۽ ڪوالالمپور گهمائڻ ٿي چاهيو.“
”ڪمال آهي، سائين جي دل جو.“ عليءَ چيو.
ايتري ۾ ڊاڪٽر شفيءَ جي ڪار، اچي اسان جي ڪار ڀرسان بيٺي. کيڪار کڙي بعد، ڊاڪٽر صاحب چيو ته؛ ”جماعت جو وقت ٿي رهيو آهي، وضو ڪري وٺو ته عصر نماز پڙهون، پوءِ هيءَ مسجد گهمون.“ نماز بعد مسجد جو هڪ هڪ حصو گهمندي مغرب نماز جي به ٻانگ اچي وئي ۽ اسان نماز پڙهي کانئس موڪلايو ته هٿ وڌائڻ بدران، ڊاڪٽر جي چهري تي ڪاوڙ اچي وئي؛ ”ائين ڪو توهان کي ڇڏيندس ڇا؟ ماني کائي پوءِ وڃو.“
”ڊاڪٽر صاحب! اڃا ته ساڍا ڇهه ٿيا آهن ۽ چئين وڳي ته لنچ ڪري آيا آهيون.“ مون ايلاز منٿون ڪيون.
بهرحال مسجد مان سڌو ڊاڪٽر شفيءَ جي گهر آياسين. سندس گهر واري (اسان واري شوڪت نظاماڻيءَ جي ڀيڻ) ۽ وڏي ڌيءَ صدف، ڪچن ۾ ماني ٺاهڻ ۾ مشغول هيون. ماني به ملئي ماڻهن وانگر ڀت ۽ ڀاڄي يا ڀت ۽ مڇي بدران ٽي ٽي ڊش هڪ طرف ته سلاد، ماني، ڀت ٻئي طرف، جيئن اسان وٽ سنڌ ۾ رواج هلندو اچي. سئيڊن جا ماڻهو اسان پاڪستانين تان کلندا آهن ته توهان جڏهن دعوت ڪريو ٿا ته هڪ کان وڌيڪ ڊش ڇو ٿا ٺاهيو؟ ۽ اها حقيقت آهي ته سئيڊن، ناروي، ڊئنمارڪ- توڙي جپان جي ماڻهن اڳيان هڪ کان وڌيڪ ڊش رک ته منجهي پوندا ته ڇا کائجي. اهو ئي مونجهارو مون سان لاڳو آهي. ان ڪري عليءَ کان واعدا وچن وٺي پوءِ سندس گهر ۾ اچي رهيس ته مانيءَ ۾ فقط هڪ ڀاڄي يا ٻوڙ ڪجانءِ، جيڪو منجهند جو به کائينداسين ته رات جو به ۽ بچي پيو ته ٻئي ڏينهن به اهو کائينداسين. پر سائين ڊاڪٽر شفي عمر ۾ ننڍو هوندي به ان معاملي ۾ منهنجي ڪٿي ٿو ڳالهه ٻڌي. سندس سالو، شوڪت نظاماڻي بيحد ياد اچي رهيو هو. جيڪر هو هتي موجود هجي ها ته ڊاڪٽر صاحب کي ان حقيقت کان آگاهه ڪري سگهي ها ته آئون ڌورو ڀت ان ڪري شوق سان کائي رهيو آهيان جو آمليٽ بيضو ۽ ڌورو ڀت منهنجا دل پسند ڊش آهن. ان معاملي ۾ مون دبئي ۾ شوڪت نظاماڻي سان ۽ واشنگنٽن ۾ منور لغاري سان هڪ ئي گهر ۾ بيحد سٺو وقت گذاريو جو هنن مون کي منهنجي حال تي ڇڏي ڏنو هو.
ڊاڪٽر شفي محمد نظاماڻيءَ جو واسطو حيدرآباد جي ڀرواري ڳوٺ ٽنڊو قيصر سان آهي، جيڪو انبن، زيتونن، صوفي ٻيرن ۽ شيدياڻين ڳائڻين کان مشهور آهي. پاڻ پهرين ڊسمبر 1954ع تي مرحوم رسول بخش نظاماڻي صاحب جي گهر ۾ پيدا ٿيو. پرائمري تعليم ٽنڊو قيصر جي ڊي سي هاءِ اسڪول مان حاصل ڪرڻ بعد انٽر سائنس 1972ع ۾ گورنمينٽ ڪاليج ڪالي موري مان ڪيائين. 1979ع ۾ MBBS ڪيائين. چانڊڪا ميڊيڪل ڪاليج جي پهرين بئچ جو گريجوئيٽ آهي. ان بعد 1985ع ۾، ڪاليج آف فزيشن ائنڊ سرجن، پاڪستان مانForensic Medicine ۾ M.C.P.S ڪيائين ۽ ملائيشيا اچڻ کان اڳ، ڊو ميڊيڪل ڪاليج ڪراچي ۽ پيپلس ميڊيڪل ڪاليج نوابشاهه ۾ Forensic ميڊيسن جو پروفيسر رهيو. هاڻ 30 اپريل 2007ع کان، شاهه عالم ۾، يونيورسٽي ٽيڪنالاجي مارا اندر پروفيسر آهي.
”پنهنجي ٻارن بابت، توسان هڪ ڳالهه Share ڪرڻ چاهيان ٿو،“ ڊاڪٽر شفيءَ چيو،؛ ”مون کي ٻن ڌيئن بعد، 14 سال ٻار نه ٿيو. منهنجي زال ڪيترين ئي ماهر ڊاڪٽرياڻين کان علاج ڪرايو، پر ڪجهه فائدو نه ٿيو. هوءَ ڊائبيٽڪ به آهي. هڪ ڏينهن مون کي منهنجي دوست ڊاڪٽر حفيظ الحق حج ڪرڻ لاءِ چيو ۽ اسان کي زوريءَ حج تي وٺي ويو. مون اتي پڪي ايمان سان ڌڻيءَ در ٻاڏايو. توهان يقين نه ڪندائو پر آئون اهو چوندس ته رب پاڪ طرفان اسان کي ائين ته مدد ملي ٿي جو ڪڏهن ڪڏهن انسان اعتبار ئي نٿو ڪري ۽ آئون اهو ئي چوندس ته بقول شاهه لطيف جي ’ڦڪيون تڏهن فرق ڪن، جڏهن امر ڪرين ان کي.‘ حج کان پوري هڪ سال بعد مون کي محمد احمد ڄائو ۽ پوءِ ٻه سال رکي ٻيو پٽ حماد رسول هن دنيا ۾ آيو.“
No comments:
Post a Comment